อยากมีธุรกิจส่วนตัว ไม่ยาก "ลองทำธุรกิจในยุคฟองสบู่แตก"
หลังจากบริษัทที่ผมทำงานปิดกิจการ ผมรวบรวมเงินที่เก็บได้ของผมไปทำกิจการที่ผมไม่เคยทำมาก่อนในสมัยนั้นด้วยการรับซื้อของเก่ามาปัดฝุ่นแล้วขายใหม่เป็นของมือสอง ด้วยความคิดน้อยๆ ของผมว่าคนในยุคนั้นมีตังค์น้อยลงจะซื้อของใช้มือหนึ่งคงไม่มีปัญญา ผมคิดแค่นี้ก็ลงมือทำทันที
ผมเดินทางไปหาแหล่งขายสินค้ามือสอง และซื้อมาตุนเอาไว้เพียบ จากนั้นก็เร่ขายตามตลาดนัดบ้าง ตามแหล่งที่ผู้คนเดินเยอะๆ บ้าง (เบกะดินนั่นเอง) แต่จนแล้วจนรอดผมก็ต้องพบกับคำว่า…
“เจ๊ง”
แบบนับครั้งไม่ถ้วน… ครั้งสุดท้ายผมต้องสมัครงานใหม่ ผมกลับไปทำงานประจำอีกครั้ง แต่ในใจยังคิดถึง
“อิสระภาพ” อยู่ตลอดเวลา…
คุณผู้อ่านคงจะเดากันได้เลยใช่มั้ยครับว่าผมจะต้องทุกข์ทรมานกับการกลับไปทำงานประจำอีกแน่ๆ แต่เปล่าเลยครับ ผมกลับรู้สึกดี และสนุกกับมันอีกแล้ว แต่การที่ผมรู้สึกดีและสนุกกับมันก็ทำให้ผมไม่คิดที่จะเริ่มต้นอีกครั้งแบบจริงๆ จังๆ เสียที…
อันที่จริงแล้วผมคิดอยู่ตลอดเวลานั่นแหละครับ อย่างที่บอกไปแล้วว่าผมต้องการอิสระ แต่การทำงานประจำมันก็เบียดบังความคิดของผม จนผมทนไม่ไหว พยายามหาแนวทางในการเริ่มต้นธุรกิจดีๆ แต่ก็คิดอะไรไม่ออกเสียที อาจเป็นเพราะผมเคยผิดพลาดมาแล้ว เคยเจ็บมาก่อน เคยล้มไม่เป็นท่ามาก่อน แต่ถ้าเป็นคุณจะให้สิ่งเหล่านี้มาเป็นอุปสรรคกับคุณหรือเปล่าล่ะ
โอ้ย!! ถ้าอะไรๆ มันง่ายขนาดนั้นเราจะมานั่งทำงานประจำกันทำไมล่ะ จะมาทนตื่นแต่เช้า เจอรถติดๆ ตอนไปทำงาน เวลากินข้าวยังจะไม่มี ตอนเที่ยงก็แย่งกันกินข้าว ตกเย็นก็ต้องทำงานกะดึก ถ้าวันไหนได้กลับเร็วฝนก็ดันตกลงมาอีก ปล่อยให้ตัวเองย่ำแย่แบบนี้มันใช้ได้ที่ไหน
อืมๆๆๆ มันไม่ง่ายที่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่ แถมยังเคยเจอเหตุการณ์ที่เคยล้มเหลวมาอีกด้วยแต่ผมก็พยายามฮึดขึ้นมาอีกครั้ง….
จุดเปลี่ยนของผม (อีกครั้ง)
จุดเปลี่ยนของผมเกิดขึ้นอีกครั้งกับงานประจำ อย่างที่ผมเคยเกริ่นเอาไว้ว่ามีรุ่นน้องเข้ามาใหม่ หัวหน้าให้ผมสอนงานน้องคนนี้ และสุดท้ายรุ่นน้องคนนี้ก็กลับกลายเป็นหัวหน้าผม…
อะไรกัน… ผมต้องพบเจอกับมรสุมลูกใหม่สำหรับงานประจำอีกแล้วหรือ… ในที่สุดผมก็ลองพยายามอีกครั้ง… ผมจะไม่ยอมให้ความกลัวมาทำให้ใจผมผ่อ ทำให้ใจผมเหี่ยว ทำให้ผมไม่กล้าที่จะตัดสินใจเสียทีอีกแล้วล่ะครับ… และแล้วผมก็เริ่มตัดสินใจอีก… ผมไม่สามารถโกหกตัวเองได้อีกต่อไปแล้วล่ะครับ… ผมไม่สามารถฝืนตัวเองให้ทำงานประจำต่อไป ผมจะต้องก้าวผ่านความรู้สึกเหล่านี้ไปให้ได้… ผมได้แต่คิดๆๆๆๆ แล้วก็คิด จนวันหนึ่งผมก็เกิดปิ๊งไอเดียขึ้นมาจนได้…
(โปรดติดตามตอนต่อไป… )